Zaraza w stajni, czyli trochę filozoficznie o pieniądzach i szczęściu

Od ponad tygodnia leżę powalony paskudnym wirusem wściekłej grypy, stąd trochę dłuższa przerwa na blogu. W ramach pracy łóżkowej chciałbym się podzielić moimi refleksjami, co dla mnie kryje się pod stwierdzeniem „pieniądze szczęścia nie dają”. Na początku od razu zaznaczam, że według mnie pewien poziom zamożności jest wskazany do tego żeby być szczęśliwym. Zwłaszcza w przypadku kiedy posiadamy rodzinę i jesteśmy za nią odpowiedzialni. Nie wdając się w szczegóły pewnie trudno być do końca szczęśliwym, kiedy braki finansowe są źródłem codziennych trosk i zmartwień w „wiązaniu końca z końcem”. Wracając do głównego wątku, sam długo się zastanawiałem do kiedy intensywnie pracować, czego efektem było zarabianie większych środków finansowych, a kiedy sobie „odpuścić” i czy w ogóle sobie „odpuszczać”. Pierwszym krokiem do wniosków końcowych było rozpatrzenie warunków skrajnych - nawet jeśli tylko hipotetycznie:

1. Jestem bardzo biedny; 2. Jestem bardzo bogaty.

O wariancie pierwszym już wspomniałem. Zwłaszcza w naszej zachodnie cywilizacji zbudowanej na mamonie biedny być nie chcę. Za to wariant drugi wydaję się ciekawszy do rozważań. Ile z nas marzy o bogactwie! Z racji różnych zawodowych spotkań miałem szansę trochę poznać ludzi naprawdę bogatych. Z rezydencjami, ochroniarzami, dziećmi z problemami itp. I tu mój pierwszy chyba najważniejszy wniosek. Nie chcę być tak bogaty. Nie chcę biegać, czy chodzić na spacer do lasu z ochroniarzem w obawie o moje zdrowie i życie. Nie chcę by moje dzieci musiały mieć obstawę, żeby ich ktoś nie porwał. Nie chcę mieć takiego majątku kosztem wolności i niezależności! No to pierwszy krok mamy za sobą, ale nadal nie wiedziałem ile chcę mieć. Kolejnym etapem w tym wieloletnim procesie były moje doświadczenia sportowe. Sport lubiłem od zawsze, jak każdy chłopak z ADHD. Choć wrodzonego talentu nigdy nie miałem, ale dokładając ciężką pracę, udało mi się parę razy startować na zawodach w randze mistrzostw Polski. Później kiedy intensywnie pracując osiągnąłem już pewien poziom materialny, mogłem sobie pozwolić na „zabawę” w rajdy samochodowe. Na początku za zgodą „drugiej połowy”, a po jednym z wypadków na zawodach, ku jej przerażeniu:) Okazało się, że w tej dyscyplinie odnajduję się całkiem nieźle. Pomimo skromnego budżetu – około 100 tys. złotych rocznie (na poziomie amatorskim), udawało mi się zwyciężać i kolekcja pucharów rosła. Choć w samochody byłem już nieźle „wkręcony”, to od pewnego czasu zaczął za mną chodzić temat „pobiec maraton”. Nigdy nie biegałem dłuższych dystansów i raczej nie czułem się stworzony do tego typu wyzwań, ale jak inni mogą to czemu ja mam nie spróbować. I tak po rocznych przygotowaniach w roku 2008 wystartowałem i ukończyłem swój pierwszy maraton. Choć pomiędzy 35 a 40 kilometrem obiecywałem sobie, że pierwszy i ostatni, to na mecie radość była wielka. Nawet większa niż na podium zawodów samochodowych. No zaraz, zaraz, na „rajdowanie” wydaję dziesiątki tysięcy złotych, a na bieganie potrzebne są tylko dobre buty i wpisowe! Teraz z perspektywy ukończenia wielu różnych zawodów długodystansowych w  tym triathlonowych IronMan, wiem, że to był dobry kierunek zmian. Czułem się dużo bardziej spełniony pomimo wielokrotnie mniejszego budżetu. Na poziomie amatorskim zawsze będą ode mnie lepsi w każdej dyscyplinie sportowej, więc nie o wygraną tu chodzi. Tu chodzi o codzienne pokonywanie samego siebie. Tak więc poziom satysfakcji i szczęścia nie zależy od ilości zainwestowanych pieniędzy, tylko od ilości pracy własnej włożonej w dążeniu i osiąganiu celu (przynajmniej w moim przypadku). 

Tak samo „wyleczyłem” się z posiadania nowych i drogich samochodów. Może to zabrzmi trochę bufonowato, ale jadąc moim kilkunastoletnim jeepem, patrząc przez ramię na kierowcę w najnowszym np. Audi czuję się szczęśliwy. Dlaczego? Bo gdybyśmy się zamienili miejscami, to (pomijając wyjątki) mi by było wszystko jedno (sam takimi jeździłem), a on pewnie by się czuł „nie fajnie”. Jego samochód jest pokazem statusu i majątku - często jeszcze na kredyt J, a w mojej terenówce jego świat ległby w gruzach. Tak więc nie muszę być milionerem, żeby być osobą szczęśliwą. A wielkość portfela absolutnie tego nie wyznacza. Wiem to na własnym przykładzie. Tak więc w ramach zaprzestania pogoni za bogactwem udało mi się zdefiniować moje oczekiwania, a po ich osiągnięciu dostosować moje życie. Czy osoba mająca „na koncie” 20 milionów ma więcej szans na szczęście i fajne życie, od tego kto ma 10, lub tylko milion? Według mnie nie.

Na koniec jeszcze jedna istotna obserwacja. Mam dość bliskiego znajomego, którego zarobki są podobne do moich – wysokie jak na warunki polskie. W ramach współpracy przy wspólnych biznesach, wyraźnie przebija się jego poczucie ciągłego niedowartościowania na tle finansowym. Ciągle słyszę, że to co zarabia nie starcza na oczekiwany przez niego poziom życia. Jednocześnie zarabiając coraz więcej z natury podnosimy ciągle swoje wydatki - zawsze jest za mało. I tak jak on wiele osób pędzi w tym wyścigu szczurów, nie zauważając jak wiele już osiągnęli. Żyją w ciągłym większym lub mniejszym stresie. Ja z kolei jestem dumny i zadowolony z siebie oraz z tego co udało mi się osiągnąć. Stawiam sobie realne cele i jestem szczęśliwy kiedy udaje mi się je zrealizować. Warto zapamiętać, że wszystkiego w życiu mieć nie będziemy, czasu na starość nie kupimy (za żadne skarby), a czy to życie będzie fajne zależy od nas, a nie od naszych pieniędzy.